Kategoria: Bez kategorii

Z końcem lutego bieżącego roku szerokim echem odbiła się informacja o wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 15 września 2020 r. o sygn. akt I ACa 263/19, który dotyczył abuzywności klauzul redukcyjnych stosowanych w funduszach inwestycyjnych zamkniętych.

Główne tezy wyroku wskazują, że:

• uczestnika funduszu inwestycyjnego zamkniętego można uznać za konsumenta, a zatem należy mu się rozszerzona ochrona;
• statut FIZ może być uznany za dokument o charakterze podobnym do umowy i jego postanowienia mogą być badane pod kątem abuzywności;
• postanowienie tzw. klauzuli redukcyjnej pozwalającej na zmniejszenie liczby wykupywanych certyfikatów inwestycyjnych do wartości środków płynnych, których ilość w praktyce jest zależna od polityki inwestycyjnej prowadzonej przez fundusz, jest abuzywne.

Choć wyrok wprost nie zakazuje stosowania tego typu klauzul, jeśli spełniają one określone warunki dotyczące przejrzystości i zrozumiałości, wywołał jednak szereg wątpliwości w towarzystwach funduszy inwestycyjnych.

Jednocześnie uzasadnienie wskazanego wyroku Sądu Apelacyjnego, pozostawia wiele wątpliwości, co daje podstawy do założenia, że w podobnych sprawach sądy mogą nie przyjąć podobnych podstaw do wydania kolejnych wyroków, ale to będzie w znacznym stopniu zależało od argumentów przedstawionych przez fundusze oraz TFI w trakcie trwania tego typu postępowania sądowego, których zwiastunem są często reklamacje składane przez uczestników.

Minimalizacja ryzyka powinna zatem rozpocząć się od przeglądu postanowień statutów funduszy, a także wypracowania spójnego podejścia do komunikacji z uczestnikami funduszy, już na etapie potencjalnego sporu.

 

Celem Ministerstwa Finansów jest zebranie opinii, wniosków oraz uwag w zakresie projektu objaśnień podatkowych dotyczących stosowania obowiązujących od 1 stycznia 2021 r. przepisów regulujących kwestie związane z domniemaniem oraz należytą starannością w zakresie weryfikacji rozliczeń drugiej strony transakcji z podmiotem mającym miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju stosującym szkodliwą konkurencję podatkową.

Propozycje opinii, wniosków i uwag do projektu wraz ze szczegółowym ich uzasadnieniem należy zgłaszać w formie elektronicznej do dnia 20 kwietnia 2021 r.

W ramach ALTO, mając na względzie nasze wieloletnie doświadczenie w doradztwie z zakresu cen transferowych, zamierzamy czynnie włączyć się w proces konsultacji prowadzonych przez MF, w szczególności przedstawić spojrzenie naszych Klientów na aspekty związane z nowelizacją przepisów w zakresu cen transferowych, która w sposób gruntowny przedefiniowała regulacje dotyczące transakcji realizowanych z podmiotami mającymi siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju stosującym szkodliwą konkurencję podatkową.

W związku z powyższym zachęcamy Państwa do przesyłania nam swoich opinii, wniosków bądź komentarzy dotyczących powyższego zagadnienia.

Zapraszamy Państwa do współpracy i pozostajemy do dyspozycji w razie jakichkolwiek pytań.

Pierwszą taką informację, zgodnie z oczekiwaniami Ministerstwa Finansów, należy złożyć już w 2021 r. (za 2020 r.).

Od czego rozpocząć proces wypełniania nowych obowiązków? Po pierwsze należy pamiętać, że strategia podatkowa jest dokumentem, który spaja system zarządzania funkcją podatkową w organizacji. W związku z tym, istotne jest właściwe zidentyfikowanie elementów tego systemu – dokonanie przeglądu funkcjonujących procedur  i procesów podatkowych oraz określenie pożądanego stanu docelowego.

Modelowy proces wdrażania strategii podatkowej dobrze opisuje poniższy harmonogram: 

Nieprzemyślane publikowanie informacji nt. realizowanej strategii podatkowej, które nie znajdują oparcia w rzeczywistości, rodzi dla spółki oraz zarządu ryzyka – zarówno PR, jak również KKS.

Rekomendujemy zatem przystąpienie do realizacji tego procesu. Eksperci ALTO wspierają klientów na każdym etapie prac.

Jeśli chcieliby Państwo przedyskutować, w jaki sposób najbardziej efektywnie przeprowadzić proces w Państwa organizacji oraz jakie praktyczne pułapki czekają w tym zakresie na podatników, zachęcamy, aby umówić się na spotkanie z ekspertami ALTO.

Choć na gruncie polskich przepisów nie obowiązują bezpośrednio takie same regulacje, jak te występujące w Szwecji, to widać wiele podobieństw między nimi a art. 15e ustawy o CIT, limitującym zaliczenie do kosztów podatkowych wydatków poniesionych na nabycie wybranych usług niematerialnych od podmiotów powiązanych. W szczególności, przepisy te nie mają zastosowania jeśli podmiotem otrzymującym wynagrodzenie byłby inny podmiot funkcjonujący w ramach tej samej podatkowej grupy kapitałowej. Ponieważ członkami podatkowej grupy kapitałowej mogą być jedynie polskie spółki, można argumentować, że występuje tutaj zjawisko dyskryminacji zagranicznych spółek, analogiczne do tego zidentyfikowanego przez TSUE w sprawie Lexel.

Dodatkowo, celem wprowadzenia art. 15e ustawy o CIT była walka z „optymalizacjami podatkowymi”. Jednak, w rzeczywistości, obejmuje on swoim zakresem wiele transakcji zawartych z uzasadnionych przyczyn biznesowych – co, w świetle ww. wyroku TSUE, jest niezasadne.

Chociaż wyrok TSUE nie został wydany w polskiej sprawie, potencjalnie może on okazać się dla wielu polskich spółek szansą na uzyskanie nadpłaty CIT, w zakresie w jakim podstawa opodatkowania nie uwzględniała kosztów wyłączonych na podstawie art. 15e ustawy o CIT. Warto więc przeanalizować swoje rozliczenia i zastanowić się nad zasadnością złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty w CIT.

Jeśli chcieliby Państwo porozmawiać szerzej o wnioskach wypływających z ww. wyroku lub ocenić szanse na skuteczne odzyskanie podatku, pozostajemy do dyspozycji.

Trybunał stwierdził, że przepis ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, w takim zakresie w jakim uzależnia opodatkowanie nieruchomości najwyższą stawką tylko od tego czy jej posiadaczem jest przedsiębiorca, jest niezgodny z Konstytucją.

Z powyższego wyroku wynika więc, że nie każda nieruchomość posiadana przez przedsiębiorcę powinna być opodatkowana maksymalną stawką PON. Jeśli nieruchomość nie jest / nie może być wykorzystywana w działalności (znajduje się w majątku prywatnym), opodatkowywanie jej wyższą stawką podatku jest sprzeczne z normami konstytucyjnymi.

Wyrok Trybunału dotyczy co prawda bezpośrednio osób fizycznych prowadzących działalność. Wydaje się jednak, że argumenty TK mogłyby znaleźć zastosowanie także w sprawach innych przedsiębiorców, opodatkowujących wyższą stawką podatku nieruchomości, których efektywnie nie wykorzystują / nie mogą wykorzystywać w działalności. Jednoznaczna konkluzja w tym zakresie będzie możliwa po analizie pisemnego uzasadnienia wyroku, na które z niecierpliwością będziemy czekać.

Należy pamiętać, że wyrok TK może stanowić dla podatnika podstawę do wniesienia o zwrot nadpłaty podatku lub o wznowienie postępowania, zakończonego już decyzją organu.

Niezależnie od powyższego, wyrok ten po raz kolejny pokazuje, że przepisy dot. PON są bardzo nieprecyzyjne i ich sposób ich stosowania musi być kształtowany praktyką / orzecznictwem sądowym. Warto więc dokonać analizy czy stosowane przez podatnika podeście jest zgodne z tym orzecznictwem – możliwe jest, że w niektórych wypadkach podatnicy np. opodatkowują posiadane budynki / budowle stosując mniej korzystne zasady niż pozwalałyby na to sądy.

Jeżeli macie Państwo jakiekolwiek pytania bądź wątpliwości związane z powyższymi zagadnieniami, zapraszamy do kontaktu.