Kategoria: Bez kategorii

Od 2020 r. obowiązują przepisy nakładające na największe podmioty (w tym na ubezpieczycieli) obowiązek składania sprawozdań o terminach zapłaty w transakcjach handlowych. W sprawozdaniach wykazywane są zbiorcze dane dotyczące praktyk płatniczych występujących w ramach prowadzonej działalności, w zakresie terminów regulowania zobowiązań i otrzymywania należności oraz występujących zatorów płatniczych.

Dotychczas przedsiębiorcy złożyli sprawozdania za 2020 oraz za 2021 r. Po tych doświadczeniach oraz po analizie przekazanych danych Ministerstwo Rozwoju postanowiło zmodyfikować obowiązujące przepisy i przedstawiło projekt nowelizacji (projekt nr UD306).

Poniżej przedstawiamy zaproponowane w ramach projektu zmiany, które w naszej ocenie są kluczowe z perspektywy sprawozdań o terminach zapłaty składanych przez zakłady ubezpieczeń.

 

Wyłączenie z raportowania transakcji ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych

Z perspektywy działalności ubezpieczeniowej w praktyce szczególnie utrudnione jest raportowanie terminów zapłaty stosowanych w umowach ubezpieczenia oraz w umowach reasekuracji, co wynika ze specyfiki tego rodzaju umów oraz realizowanych w ramach nich płatności.

Ministerstwo w nowelizacji zaproponowało wyłączenie z zakresu sprawozdania o praktykach płatniczych transakcji zawieranych w zakresie działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej, o których mowa w art. 4 ust. 1 i 2 ustawy o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej.

Wyjaśniając wątpliwości co do zakresu ww. wyłączenia, ministerstwo wskazało, że będzie ono obejmowało wyłącznie transakcje sensu stricto ubezpieczeniowe, tj. w zakresie umów ubezpieczenia oraz umów reasekuracji.

Bez wątpienia obowiązki ubezpieczycieli dotyczące sporządzania sprawozdań zostaną w tym zakresie w istotny sposób uproszczone, ponieważ transakcje ubezpieczeniowe stanowią ważną część zdarzeń raportowanych w sprawozdaniach.

Co istotne, powyższym wyłączeniem z obowiązku raportowania nie będą objęte płatności realizowane na rzecz pośredników ubezpieczeniowych. Ministerstwo uzasadnia swoje stanowisko tym, że pośrednicy (agenci, brokerzy) są zasadniczo podmiotami mniejszymi od ubezpieczyciela, więc wykazywanie ewentualnych opóźnień w płatnościach na rzecz tego rodzaju podmiotów jest zasadne.

 

Wyłączenie z raportowania transakcji wewnątrzgrupowych

Kolejne wyłączenie przewidziane w nowelizacji dotyczy transakcji realizowanych przez podmioty należące do tej samej grupy kapitałowej. W treści uzasadnienia do projektu doprecyzowano, że przedmiotowe wyłączenie obejmie zarówno transakcje wewnątrzgrupowe pomiędzy podmiotami krajowymi, jak i realizowane z zagranicznymi podmiotami powiązanymi.

Zakłady ubezpieczeń zasadniczo funkcjonują w ramach grup kapitałowych, wprowadzenie wyłączenia dotyczącego transakcji z podmiotami z grupy będzie więc dużym uproszczeniem, również z uwagi na specyfikę tego rodzaju rozliczeń.

 

Zmiany w zakresie raportowanych danych

Kluczowym elementem nowelizacji jest modyfikacja zakresu informacji wykazywanych w sprawozdaniu.

Zgodnie z projektem, w tzw. części przepływowej sprawozdania wykazywane będą zbiorczo wartości świadczeń otrzymanych oraz spełnionych w danym roku w terminie wynikającym z umowy.

W porównaniu z aktualną wersją przepisów zniesiony zostanie obowiązek wykazywania przedziałów czasowych, w których świadczenie zostało spełnione/otrzymane. Zakres wykazywanych w tej części informacji zostanie więc ograniczony.

Zmiana obejmuje również terminy uwzględniane na potrzeby raportowania. Obecnie terminy płatności wykazywane w sprawozdaniu są liczone od dnia wystawienia faktury/rachunku. Natomiast zgodnie z nowelizacją, istotne będą terminy określone w umowie. Może się to wiązać z koniecznością weryfikacji zakresu gromadzonych informacji dotyczących terminów płatności, które są gromadzone w wewnętrznych systemach.

Zmiany obejmują również zakres informacji dotyczących świadczeń nieotrzymanych oraz niespełnionych w terminie (tzw. część zatorowa). Jak wynika z treści projektu, oprócz wartości świadczeń niezbędne będzie również wykazanie ich w przedziale czasowym, w jakim mieści się przekroczenie terminu uregulowania należności.

Analogicznie jak w aktualnym stanie prawnym, w sprawozdaniu będzie trzeba wykazać procentowy udział nieotrzymanych świadczeń w całkowitej wartości świadczeń pieniężnych należnych w danym roku oraz wartości świadczeń niespełnionych w wartości świadczeń, do spełnienia których podmiot był zobowiązany.

W zakresie części zatorowej wykazywane dane zostaną więc rozszerzone o konieczność wykazywania terminów opóźnienia, co może wiązać się z koniecznością modyfikacji zakresu danych gromadzonych dotychczas na potrzeby składania sprawozdań.

 

Przesunięcie terminu na raportowanie oraz status nowelizacji

Kolejną dobrą dla przedsiębiorców zmianą jest przesunięcie terminu na złożenie sprawozdania. Dotychczas sprawozdanie za dany rok było składane do 31 stycznia następnego roku. W nowelizacji zaproponowane zostało wydłużenie terminu na raportowanie do 30 kwietnia następnego roku, co z perspektywy przedsiębiorców jest korzystnym rozwiązaniem, ponieważ na początku roku przedsiębiorcy zmagają się z dużą ilością innego rodzaju obowiązków.

W tym zakresie należy zwrócić uwagę, że aktualna treść nowelizacji przewiduje, że zarówno nowy termin raportowania, jak i nowe zasady raportowania przewidziane w projekcie będą miały zastosowanie już do sprawozdania za 2022 r., składanego do 30 kwietnia 2023 r. Będzie się to wiązało z koniecznością dostosowania danych zbieranych za 2022 r. do nowych zasad raportowania.

 

Podsumowanie projektowanych zmian

Opracowywana nowelizacja niesie za sobą istotne zmiany dotyczące sprawozdań o terminach zapłaty. Z perspektywy zakładów ubezpieczeń kluczowe w tym zakresie jest wyłączenie z obowiązku wykazywania w sprawozdaniach transakcji w zakresie ubezpieczeń i reasekuracji oraz transakcji wewnątrzgrupowych. Korzystnie należy również oceniać wydłużenie terminu na złożenie sprawozdania.

Dodatkowej pracy po stronie przedsiębiorców może natomiast przysporzyć modyfikacja zakresu raportowanych danych, co będzie wiązać się z koniecznością modyfikacji zakresu informacji gromadzonych w wewnętrznych systemach podmiotów.

Obecnie prace nad nowelizacją finalizowane są na poziome Rady Ministrów. W zależności od tempa prac nad projektem po wniesieniu go do Sejmu nie można wykluczyć, że przepisy wejdą w życie zgodnie z planem od nowego roku. Będzie się to wiązało z koniecznością podjęcia uprzednich działań w celu sprostania wymogom postawionym przez nowe przepisy.

Dla członków zarządu spółki istotne jest ustalenie terminu, kiedy złożenie wniosku upadłościowego lub restrukturyzacyjnego zapewni im zwolnienie z odpowiedzialności. Sama nadzieja na wpływy i zyski lub zainicjowanie czysto formalnych działań celem uzyskania dodatkowego finansowania nie będzie dla nich wystarczającym usprawiedliwieniem.

– Czy członek zarządu ma prawo podjąć ryzyko i nie zgłosić wniosku o upadłość, gdy uważa, że sytuacja finansowa ulegnie poprawie i spółka będzie w stanie spłacić swoje zobowiązania?

Artykuł 299 § 1 kodeksu spółek handlowych (dalej ksh) reguluje bardzo istotną w praktyce tematykę subsydiarnej odpowiedzialności członków zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością za zobowiązania tej osoby prawnej (odpowiedzialnymi, obok członków zarządu, są również likwidatorzy spółek z ograniczoną odpowiedzialnością za wyjątkiem likwidatorów ustanowionych przez sąd¹). Odpowiedzialność subsydiarna (pomocnicza) aktualizuje się w sytuacji, kiedy egzekucja prowadzona przeciwko spółce okaże się bezskuteczna. Wówczas członkowie zarządu odpowiadają solidarnie za zobowiązania spółki całym swoim majątkiem.

Wydawałoby się, że ryzyko rozciągnięcia na majątek osoby fizycznej (członka zarządu) odpowiedzialności za długi osoby prawnej – niejednokrotnie przekraczające go co do wartości dziesiątki czy setki razy – powinno spowodować, że w przypadku najmniejszych choć symptomów utraty płynności finansowej przez spółkę, członkowie zarządu powinni podjąć działania zmierzające do uwolnienia się od odpowiedzialności. Z drugiej jednak strony wszczęcie publicznych procedur mających na celu przywrócenie płynności lub zbiorowe zaspokojenie wierzycieli stanowi niejednokrotnie dla funkcjonującego przedsiębiorstwa olbrzymie wyzwanie biznesowe i operacyjne. Dlatego tak istotne z perspektywy zarówno spółki jak i członków jej zarządu jest dobre ustalenie terminu, kiedy złożenie wniosku upadłościowego lub restrukturyzacyjnego zapewni jeszcze członkom zarządu zwolnienie z odpowiedzialności.

 

1. Okoliczności zwalniające członków zarządu z odpowiedzialności

Odpowiedzialność subsydiarna, mimo że surowa, nie ma charakteru bezwzględnego. W art. 299 § 2 ksh ustawodawca zawarł zamknięty katalog przesłanek tzw. egzoneracyjnych, których spełnienie uwalnia członka zarządu od odpowiedzialności za zobowiązania spółki. Tym samym, członek zarządu nie będzie obciążony obowiązkiem uregulowania zobowiązań spółki z własnego majątku, gdy wykaże że:

– we właściwym czasie złożył wniosek o ogłoszenie upadłości lub w tym samym czasie wydano postanowienie o otwarciu postępowania restrukturyzacyjnego albo o zatwierdzeniu układu w postępowaniu w przedmiocie zatwierdzenia układu,

– choć nie doszło do złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości we właściwym czasie, to miało to miejsce nie z jego winy,

– mimo niezgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości oraz niewydania postanowienia o otwarciu postępowania restrukturyzacyjnego albo niezatwierdzenia układu w postępowaniu w przedmiocie zatwierdzenia układu wierzyciel nie poniósł szkody.

Ciężar dowodu wykazania zaistnienia jednej z wyżej przywołanych przesłanek obciąża członka zarządu.

 

2.„Właściwy czas” na złożenie wniosku o ogłoszenie upadłości przez członka zarządu

Podstawową okolicznością uwalniającą członka zarządu od odpowiedzialności z art. 299 § 1 ksh jest złożenie wniosku o ogłoszenie upadłości. Przy czym nie wystarczy samo jego złożenie, bowiem musi ono w dodatku nastąpić we właściwym czasie. W praktyce wiele trudności przysparza zdefiniowanie kluczowego pojęcia „czasu właściwego” na zgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości, które pojawia się w treści dwóch z trzech przesłanek egzoneracyjnych. W myśl art. 21 ust. 1 ustawy prawo upadłościowe (dalej pu) dłużnik² jest obowiązany, nie później niż w terminie trzydziestu dni od dnia, w którym wystąpiła podstawa do ogłoszenia upadłości, zgłosić w sądzie wniosek o ogłoszenie upadłości. Jednak w orzecznictwie przyjmuje się, że choć pojęcie „czasu właściwego” powinno być interpretowane z uwzględnieniem przepisów prawa upadłościowego, to jednak nie można – dla celów jego wykładni – na grunt art. 299 § 2 ksh przenosić wprost wymagania, aby dochowany został wspomniany wyżej termin 30-dniowy określony w art. 21 ust. 1 pu. Podnosi się w orzecznictwie, że pojęcie „właściwego czasu” w kontekście art. 299 § 2 ksh należy rozumieć jako taki moment, kiedy co prawda już wszystkich wierzycieli nie da się zaspokoić, ale istnieje jeszcze majątek spółki pozwalający na co najmniej częściowe zaspokojenie jej wierzycieli w postępowaniu upadłościowym (wyrok SA w Krakowie z dnia 23 stycznia 2020 r., I AGa 330/18, LEX nr 3036482).

 

3. Niezgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości bez winy członka zarządu

Odpowiedzialność członka zarządu za zobowiązania spółki przewidziana w art. 299 § 1 ksh jest oparta na zasadzie winy. Członek zarządu może uniknąć odpowiedzialności za zobowiązania spółki, gdy wykaże, że niezgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości nastąpiło nie z jego winy. Ciężar dowodu wykazania braku winy spoczywa na członkach zarządu jako na osobach, do których obowiązków należy znajomość i bieżące kontrolowanie sytuacji finansowo-ekonomicznej przedsiębiorstwa.

Zgodnie z tezą zawartą w wyroku Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 5 marca 2019 r., sygn. akt I AGa 234/18, tylko taka sytuacja faktyczna, która rzeczywiście i obiektywnie uniemożliwia uczestniczenie w czynnościach zarządzania sprawami spółki może uzasadniać wniosek o istnieniu niezawinionych okoliczności zwalniających członka zarządu od odpowiedzialności. Brak winy członka zarządu będzie więc zachodził w takich wyjątkowych sytuacjach, jak długotrwała choroba, czy niedopuszczenie go do informacji dotyczących spółki, pod warunkiem jednak podejmowania czynności w tym celu idących.³

W tym miejscu powstaje pytanie: czy taką sytuacją, uwalniającą członka zarządu od odpowiedzialności, będzie jego subiektywne przeświadczenie o tym, że uda się opanować sytuację finansową spółki i spłacić zaległe zobowiązania, w szczególności, gdy zarząd zainicjował już odpowiednie kroki zmierzające do uzyskania dofinansowania, a w rezultacie spłaty zaległości? Jest to nurtujące pytanie ze względu na to, że powyższy argument w praktyce podnoszony jest niezwykle często.

Orzecznictwo i doktryna są w tej sytuacji niemalże jednogłośne – kwestia, czy dłużnik (członkowie zarządu jako jego przedstawiciele) podejmuje działania w celu poprawy sytuacji finansowej, nie ma żadnego wpływu na obiektywnie istniejący stan niewypłacalności dłużnika i w rezultacie na moment powstania obowiązku złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 maja 2018 r., sygn. akt. II FSK 2876/17).

Gdy członek zarządu podejmuje takie działania, mimo wystąpienia ustawowych przesłanek do zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości, robi to na własne ryzyko. Musi wówczas być świadomy odpowiedzialności z tym związanej i liczyć się z tym, że w przypadku błędnej oceny sytuacji rodzącej chociażby częściową niemożność zaspokojenia długów przez spółkę, to sam będzie zmuszony ponieść odpowiedzialność finansową. (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 marca 2015 r., sygn. akt. II FSK 249/13).

W podobnym tonie wypowiedział się Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 10 marca 2021 r., sygn. akt. III FSK 869/21, w którym wskazał na powszechnie akceptowany w orzecznictwie pogląd, zgodnie z którym działania podejmowane przez członka zarządu zmierzające do pozyskania dodatkowych środków finansowych celem oddalenia widma upadłości i jego subiektywne przekonanie, że niespłacanie długów jest spowodowane przejściowymi trudnościami, nie ma znaczenia dla oceny przesłanki egzoneracyjnej członka zarządu od odpowiedzialności, jeżeli nie jest poparte obiektywnymi faktami uzasadniającymi ocenę, że spółka rzeczywiście miała szanse, w możliwym do przewidzenia, krótkim czasie, uzyskać środki na spłatę długów, co uzasadniałoby wstrzymanie się z wnioskiem o upadłość.

Podsumowując, brak winy w niezgłoszeniu wniosku o upadłość nie może polegać na samej nadziei na wpływy i zyski lub na zainicjowaniu czysto formalnych (nie mających realnych szans na powodzenie) działań celem uzyskania dodatkowego finansowania.

Szef KAS podpisał drugą umowę w ramach Programu Współdziałania. I choć program ten niesie ze sobą wiele korzyści, to jeszcze przez długi czas nie stanie się instrumentem stosowanym masowo.

Na stronie Szefa Krajowej Administracji Skarbowej pojawiła się informacja o zawarciu 13 lipca br. kolejnej umowy w ramach tzw. Programu Współdziałania – tym razem ze spółką Basell Orlen Polyolefins sp. z o.o. Jest to już druga umowa, podpisana w ramach tego innowacyjnego – na gruncie polskiej praktyki – programu, wprowadzającego nowe standardy współpracy między podatnikami a administracją podatkową.

 

Nowy instrument

Program Współdziałania to w dalszym ciągu relatywnie nowy instrument w polskim prawie podatkowym, który wszedł w życie 1 lipca 2020 r.

W skrócie, Program Współdziałania polega na tym, że podatnicy mają możliwość zawarcia z Szefem KAS umowy, która m.in zobowiązuje ich do wdrożenia w swoim przedsiębiorstwie odpowiednich procesów i procedur, zapewniających na jak najwyższym poziomie prawidłowe wykonywanie obowiązków podatkowych (tzw. Ramy Wewnętrznego Nadzoru Podatkowego) oraz do zachowania pełnej transparentności w kontaktach z administracją skarbową (w tym m.in. do informowania Szefa KAS o wszelkich kwestiach, które mogą powodować spór między podatnikiem a fiskusem).

W zamian za to podatnik uczestniczący w programie – poprzez wiele szczegółowych instrumentów – generalnie uzyskuje pewność swojej pozycji podatkowej, a nawet – w wypadku zidentyfikowania pewnych nieprawidłowości – minimalizuje ryzyka z tym związane (np. brak odsetek czy odpowiedzialności karnej skarbowej).

Program Współdziałania to przeniesienie do polskich przepisów wypracowanej na poziomie m.in. OECD koncepcji monitoringu horyzontalnego (Horizontal Monitoring Compliance), polegającej na tym, że to przede wszystkim podatnik samodzielnie odpowiada za przeprowadzanie „na bieżąco” kontroli swoich rozliczeń.

Fakt zawarcia dwóch umów przez Szefa KAS oznacza, że w coraz większej liczbie procesów kończy się faza weryfikacji podatników i Program Współdziałania wchodzi w swój zasadniczy etap (funkcjonowania w codziennej działalności przedsiębiorców).

Zgodnie z założeniami, sam Program Współdziałania jest obecnie w fazie trzyletniego pilotażu, w ramach którego i po którym zostanie przeprowadzona ewaluacja programu, aby jak najlepiej dostosować jego ramy do polskich realiów.

 

Wewnętrzny nadzór podatkowy

Jak już wspomniano, jednym z kluczowych warunków, który przedsiębiorca musi spełnić, aby aplikować do Programu Współdziałania, jest wdrożenie w swoim przedsiębiorstwie tzw. ram wewnętrznego nadzoru podatkowego (RWNP).

Ramy te są zbiorem procedur / procesów / zasobów zapewniających prawidłowe wypełnianie obowiązków podatkowych i kontrolę nad ich realizacją. Powinny być one dostosowane do struktury / biznesu danego przedsiębiorcy i opierać się m.in. na ocenie ryzyka podatkowego, związanego z konkretną działalnością.

Prawidłowe wdrożenie ram stanowi podstawę do przyjęcia, że funkcja podatkowa przedsiębiorcy jest zarządzana w prawidłowy i kompleksowy sposób (innymi słowy, że przedsiębiorca posiada dojrzały system tax compliance management).

 

System tax compliance

Wejście w życie Programu Współdziałania i istniejący w jego ramach wymóg posiadania RWNP wpisuje się przy tym w obserwowany w ostatnich latach, szerszy trend zmian w zakresie podatków. W ciągu ostatnich lat znacząco zwiększyła się bowiem liczba obowiązków typu „compliance” w obszarze podatków. Oprócz podstawowych wymogów, jak terminowe rozliczenia i raportowanie, wprowadzone zostały m.in. obowiązki:

• • dochowywania należytej staranności w VAT,
  • dochowania należytej staranności w podatku u źródła,
  • dotyczące raportowania MDR, czy
  • publikacji informacji nt. strategii podatkowej.

 

W praktyce każdy z tych obowiązków wymaga wdrożenia w przedsiębiorstwach odpowiednich procesów (polityk). Coraz częściej skłania to także przedsiębiorców do szerszego spojrzenia na organizację swojej funkcji podatkowej i zorganizowanie jej w sposób. który zapewni jak największy stopień bezpieczeństwa dla zarządzających i poziom komfortu co do prawidłowej kontroli nad tym obszarem. W dłuższej perspektywie potencjalnie może to również umożliwić m.in. aplikowanie do Programu Współdziałania.

 

Zdaniem autora

Lepiej zapobiegać niż leczyć

Z pewnością można zakładać, że choć Program Współdziałania niesie ze sobą wiele korzyści, to jeszcze przez długi czas nie stanie się instrumentem „hurtowo” stosowanym przez podatników. Niezależnie jednak od tego, posiadanie wdrożonych mechanizmów zarządzania funkcją podatkową (tak silnie związane z programem) jest w coraz większym zakresie wręcz oczekiwane od przedsiębiorców, w tym przez administrację podatkową. Prawidłowo zorganizowana funkcja podatkowa pozwala bowiem także w znacznym zakresie zminimalizować ryzyko podatkowe i karne skarbowe po stronie podatników (zarzut braku „należytej staranności” w tym zakresie). Przedsiębiorca posiadający ten obszar prawidłowo zarządzony, jest także postrzegany jako bardziej rzetelny partner na rynku. Wydaje się, że trend ten będzie rozwijał się w przyszłości, bo w końcu „lepiej zapobiegać niż leczyć”.

 

Podstawa prawna:

art. 20s – art. 20za ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz.U. z 2021 r., poz. 1540 ze zm.)

Crowdinwestorzy Nowych Technologii Budowlanych mieli nie wiedzieć o tym, że spółka upada. Eksperci nie widzą tu jednak pola do karania firm, a raczej do edukowania. Pewną pomoc dla inwestorów niesie za sobą ustawa o finansowaniu społecznościowym.

Joanna Róg-Dyrda, Counsel & Attorney-at-law w ALTO, w komentarzu dla dziennika Parkiet:

„Ustawa pomoże, ale nie zastąpi czujności inwestorów.

Ustawa o finansowaniu społecznościowym nie wprowadza wprost mechanizmów ochrony na wypadek upadłości spółki, w którą zainwestowaliśmy, ale mechanizmy, które mają gwarantować, że będziemy mieli wszystkie niezbędne dane dla oceny tej inwestycji. Tu przede wszystkim mowa o konieczności sporządzenia arkusza kluczowych informacji inwestycyjnych, który będzie dokumentem ustandaryzowanym, obowiązkowo wskazującym na ryzyka inwestycyjne. Wprowadzono też odpowiedzialność cywilną za wyrządzenie szkody w związku z zamieszczeniem w arkuszu kluczowych informacji inwestycyjnych informacji nieprawdziwych lub niezamieszczeniem informacji, która mogłaby mieć w pływ na znaczenie tego dokumentu. Ponadto platformy będą zobowiązane do wstępnej weryfikacji spółek, których akcje będą oferowane, jak również – podobnie jak domy maklerskie – weryfikowania ekspozycji klienta na ryzyko. Jednocześnie nie ma takich bieżących czy okresowych obowiązków informacyjnych jak w przypadku spółek, które są notowane na GPW, więc do takich sytuacji, że inwestorzy nie będą wiedzieli, co się dzieje w spółce, dalej może dochodzić. Ani KNF, ani platforma nie mają i nie będą mieć specjalnie instrumentów pozwalających na zapobieżenie takim upadłościom. Rolą platformy będzie jedynie weryfikacja projektów, natomiast nie może ona dawać gwarancji sukcesu spółki. O ile zwiększa się nadzór na etapie oferowania, o tyle dalej to będą wciąż spółki prywatne. Póki którakolwiek z nich nie stanie się spółką publiczną lub nie będzie się ubiegać o wejście na giełdę, nie będzie miała obowiązków informacyjnych.”

Pełny artykuł można przeczytać na stronie Parkiet.com.